'Rain of sand'

Day #2: Vanmorgen bij het ontbijt Joline ontmoet. We zijn samen Lima gaan verkennen. Lopend hebben we de Plaza's in het centrum bekeken. Terug in het hostel heb ik na mijn powernap een korte koude douche genomen, aan het eind van de middag is er geen warm water in het hostel meer, waarna ik even geen last leek te hebben van mijn jetlag. De eerste avond in Lima zijn we met een stel in Chinatown gaan eten. De porties waren Amerikaans groot. Waardoor Joline, Mike en ik het bij lange na niet op konden. De Amerikaan die met ons mee was, vond de hoeveelheid overigens perfect. Met onze doggybag hebben we iemand op straat blij kunnen maken. Terug in het hostel ben ik gelijk gaan slapen.

Voor morgen heb ik een busrit naar Paracas geboekt. Ik las in de Loney Planet dat het plaatsje Pisco vol met drukke straatjes en taxi's is. Daar heb ik even geen zin in en besloten om gelijk naar het strand van Paracas af te reizen. Rond 12 uur haalt een taxi me op om me naar het busstation te brengen.

Day #3: Lima was prima, maar het is ook goed om niet niet zo lang te blijven. Na het ontbijt heb ik een gaaf hotel op het strand gevonden. Goed vooruitzicht om straks over zee uit te kijken!!

Op het moment dat ik de bus instap ben ik verbaasd over de grootte van de stoelen. Ik reis maar 3,5 uur vandaag, maar de stoelen zijn zo luxe dat er bijna twee vliegtuigstoelen inpassen. Hier zit ik voorlopig wel goed!

We rijden van Lima naar Paracas langs de South Coast. Dit is een van de redenen wat reizen zo mooi maakt. We rijden langs de kust en kijken uit over de onrustige golven die op het strand eindigen en in het niets lijken te verdwijnen. Tussen de zandvlaktes door vallen mijn ogen op de dorpjes die grotendeels in aanbouw lijken te zijn. Grote schuren zijn op het strand gebouwd met rieten daken waaronder kippen/vogels worden gehouden. Duidelijk is in ieder geval wel dat als het TTIP verdrag komt, deze vogelboerderijen niet aan de Europese kwaliteitsnormen voldoen.

Aangekomen in Paracas sprak ik een Chileens stelletje aan die ook uit de bus stapten of ze wisten waar ik een taxi kon regelen. Stomtoevallig gingen zij naar hetzelfde hotel als ik. Zij hadden al een taxi besteld, dus ik kon zo met ze mee. Het hotel ligt op een klif en kijkt uit over zee.

Samen met het Chileense couple hebben we pizza gegeten bij Louis. Louis is de eigenaar van hotel Inta Mare. Hij is ooit naar deze plek gekomen voor het kweken van schelpen. El Niño heeft ervoor gezorgd dat het klimaat veranderde waardoor de grootste vijand van de schelp, de krab, niet meer overheerste en schelpen een lucratieve business werd. Het hotel is hij erbij gaan doen voor een stabiel inkomen. Louis heeft een mooie karakter en wil graag praten. Hij biedt ons de lokale specialiteit aan, het drankje 'El Capitan'. Al vermoed ik dat het zijn eigen specialiteit is, hij drinkt er namelijk graag een met ons mee. Na een gezellige avond lopen we in het licht van de volle maan langs het water terug naar onze slaaphutjes. Met de zee nog geen drie meter van mijn deur verwijderd, en het brullen van de zeeleeuwen op de achtergrond, val ik in slaap.

Day #4: De jetlag is nog niet helemaal over, waardoor ik om 4am klaar wakker was. Ik ben even naar buiten gegaan om naar de zee te luisteren en de volle maan te aanschouwen. Gelijk een paar oefeningen gedaan om mijn benen te trainen voor de Macchi Picchu. Dat wordt nog een pittige klim. Weer traptredes hoorde ik. Die treden hebben er op Borneo voor gezorgd dat ik een week lang spierpijn had. Dat gaat me niet nog een keer gebeuren.

Na het ontbijt zijn Claudia, Francesco en ik met onze taxichauffeur naar Paracas gereden. Het hotel (hotel is een groot woord) ligt namelijk 20 minuten rijden buiten het stadje, op een rots in de middle of knowhere, een hele bijzondere plek! Stroom hebben we via een generator 's ochtends een half uur voor het ontbijt en 's avonds vanaf 6pm tot Louis (El Captain) geen licht meer ziet branden en zelf gaat slapen. In Paracas hebben we een boot genomen de zee op naar de Islas Ballestas om naar de zeeleeuwen, pinguïns en andere zeevogels te bekijken. En Candelabra geoglyph, lijnen in het zand, waarvan onbekend is hoe ze er zijn gekomen. Wellicht door de Inca's gezet. Er wordt ook beweerd dat aliens de lijnen hebben getekend. Wat mij erg sterk lijkt, gezien ik paden naar de Candelabra zag lopen. But hey, who knows! Doordat er geen regen valt in Paracas, blijven de lijnen zoals bij Nasca bewaard.

Vervolgens ben ik met Claudia gaan pinnen bij een bank, aangezien ik niet bij alle banken terecht kan. Onze taxichauffeur kwam ons drieën weer ophalen voor de volgende tour de Reserva Nacional in. De vlaktes van vast woestijnzand bestaan uit zand gemixt met zout en ligt bezaaid met fossielen. 35 miljoen jaar geleden zag het er hier uit als een natte, groene jungle.
De wind waait met 5 km per uur twee keer per jaar over Paracas en bedenkt de stad met een laag zand. De stad is hiernaar vernoemd: Paracas betekent 'rain of sand'.

Na onze tour die we afsloten met het kijken naar de flamingo's, die de rode en witte kleuren uit de Peruaanse vlag vertegenwoordigen doordat in de tijd de San Martin Peru bevrijde van de Spanjaarden er rood met witte flamingo's overvlogen, zijn we in het stadje gaan lunchen. Ik had nog steeds geen cheviche op, de locale specialiteit. Rauwe vis, ui (in elk gerecht stoppen ze kilo's uien) en pepers. Erg lekker!! Bedankt voor de tip Bas.

Vervolgens zijn we rond gaan lopen en gekeken hoever we in de buurt van de conferentie met de premiers van Peru, Chilli, Costa Rica en Ecuador konden komen. Langs allerlei politie hebben we het gered tot het perscentrum. Vanavond eten we waarschijnlijk weer pizza van 'El Captain', gezien de keuze pizza of sandwiches is. Morgen ga ik met de bus naar Ica.

P.s. Foto's plaatsen is lastig met de trage internet verbindingen. Op Instagram kan ik wel vrij snel visuals uploaden. Check: annet_sma