Allin Punchay - 'Buenos dias' in Quecha

Day #22: Weer vroeg op om op tijd mijn bus te halen. Ik dacht even bij te kunnen slapen tijdens een busritje van 4 uur naar Puno, maar dat pakte iets anders uit... Blijk ik een excursie geboekt te hebben naar Puno waar we om de 1,5 uur stoppen om een kerk, Inca tempel of museum te bezoeken, inclusief lunchbuffet en al, om vervolgens 10 uur later in Puno aan te komen.
Het was me iets te cultureel vandaag, gezien ik een slechte nacht heb gehad waar ik elke uur wakker werd van muziek, mensen die de dorm binnenkwamen of omdat ik dacht dat ik er al bijna uit moest. Ik was zo gefocust op de trekking dat ik deze trip niet had meegekregen. Uiteindelijk was het nog best interessant en een uitdaging om onze beleefde gids, die vrijwel geen Engels sprak, in het Spaans te kunnen volgen. Wat me redelijk is gelukt!
Ik heb opgevangen dat Peru 30.1 miljoen inwoners telt, waarvan 20% geen basic services hebben, als elektriciteit en een toilet. Ze gebruiken de zogenoemde 'Inca toilet' zoals wij tijdens de trekking ook deden. Ineens zit ik weer op 4.235 meter hoogte. Ditmaal hoefde ik niet veel meer voor te doen dan een beetje onderuitgezakt in de bus te zitten. In Puno aangekomen zoek ik een restaurantje om iets te eten en daarna kruip ik onder de wol.

Day #23: Vandaag gaan we Lake Titicaca op om te kijken hoe de mensen hier wonen op onder andere de floating eilanden. Het duurt een jaar om één eiland te maken van riet. En ze blijven zo'n 50 tot 60 jaar behouden. De onderste laag bestaat uit wortelen en zand van eucalyptus planten, dit gedeelte is een meter hoog en daar bovenop wordt nog eens 1,5 meter riet gelegd, wat vervolgens geankerd wordt met touw en houten staken. Zo is een eiland stevig genoeg om op te leven. Op Lake Titicaca zijn 99 floating eilanden. Al zie ik er maar een stuk of zes, de rest zal wel verstopt zijn achter een van de vaste eilanden op het immens uitgestrekte meer. Na een uurtje varen meren we bij het eerste rieten eiland aan. Op dit eiland wonen 5 families, bestaande uit 20 personen met een 'president' die het hoofd van de desbetreffende eilandbewoners is. Het voelt vreemd aan om over het drijvende riet te lopen. Ik heb het gevoel alsof ik bovenop een maïskuil sta. Daar zak je namelijk ook lichtjes door als je je voet neerzet.
Het riet wordt ook gebruikt om te eten, best lekker. Je pelt de buitenste laag als een bananenschil af, het binnenste smaakt waterig, fris en een beetje 'groen'.

We varen 3 uur verder het meer op om voet aan wal te zetten op het eiland Amantani. We worden in groepjes van vier ingedeeld en samen met de Spaanse Esther, wat een uitkomst is bij de familia die alleen Spaans en Quechua spreken, en de Australische Derk met zijn zoon John, die nog geen eens 'gracias' kunnen zeggen, verblijven we bij madre Gusta, haar zus Hilda en hun moeder. De vader, vertelden ze tijdens het eten, is drie maanden geleden overleden. Ik had even het gevoel dat het een ontzettend toeristische bedoeling zou worden, maar onze familia is oprecht geïnteresseerd in ons. Zijn zo lief en heel open, iets dat ik totaal niet had verwacht. Voor het avondeten zijn we met gids Ruben, die ik overigens amper kan verstaan in het Engels en juist in het Spaans de meeste dingen van hem oppak, naar de top van het eiland gelopen, Naar de tempel Patchia Madre (moederaarde) genaamd. We hebben drie kleine stenen van beneden meegenomen en na drie rondes tegen de klok in om de tempel te hebben gelopen mochten we ze erin gooien voor geluk in ons leven/reizen/liefde. Esther en ik hebben dat net als alle andere toeristen gedaan om vervolgens de zonsondergang te bekijken met aan de westzijde de Boliviaanse bergtoppen aan de horizon.

's Avonds was er een feest! Madre Gusta heeft ons in hun klederdracht gestoken en we hebben samen gedanst. Heel erg leuk! Tijdens het dansen hielden we elkaars handen vast en ik voelde dat de fijne handjes van de 1,50 meter grote madre Gusta in werkelijkheid ruwe, krachtige werkhanden zijn. Ze hebben het niet makkelijk hier op het eiland. Er zijn 2 basisscholen voor de 6 verschillende gemeenschappen die hier wonen. Als een familie genoeg geld heeft kan een kind naar Puno om naar de middelbare school te gaan. Iets wat Hilde nooit heeft kunnen doen. Elk jaar worden andere families uitgekozen door de burgemeester die dat jaar toeristen in hun huis mogen ontvangen. De opbrengst gaat in een grote pot en wordt onder alle bewoners verdeeld. Naast toeristen is het verbouwen van aardappelen, wortels, quinea en het haken van mutsen, armbandjes, sokken de grootste inkomstenbron.
Na al het dansen ben ik onder de vijf lagen dekens gekropen die zwaar op mijn lichaam rusten. Prima, want het voelt lekker warm aan, iets dat je hier nodig hebt op 4.120 meter hoogte.

Day #24: Na een goede nacht en helemaal niet koud staan we rond zes uur op voor ons ontbijt. Het is gebruikelijk om iets kleins voor de familia mee te nemen. Het leek me mooi om het gezin wat mee te kunnen geven en te kunnen leren over waar ik vandaan kom om vanuit daar gelijk een gesprek te kunnen voeren. In Puno had ik de avond voor vertrek rondgekeken, uiteindelijk zag ik een kleine wereldbol staan die ik heb gehaald. Ik heb kunnen uitleggen waar ik woon, net als de andere toeristen en hoever alles hier vandaan was. De zussen moesten lachen dat de Australiërs 33 uur in 5 verschillende vliegtuigen hadden gevlogen om naar Peru te komen.

We hebben een dagje op een ander eiland rondgelopen en bij een familie heerlijke vis, met rijst en aardappel, voorgeschoteld gekregen die ze in het meer hadden gevangen. Terug in Puno ben ik onder de douche gesprongen en heb 's avonds een hapje gegeten.

Day #25: De volgende dag reis ik met een lijnbus in 8 uur terug naar Cusco waar ik mezelf verwen met een private room. Even geen roomies, even niet elke keer dat ik mijn tas achterlaat een slotje eraan hangen, even rustig mijn boek kunnen lezen, even ongestoord mijn oefeningen kunnen doen (al deed er in een dorm uiteindelijk altijd iemand mee waar ikzelf ook weer nieuwe oefeningen van opstak), gewoon even lekker mezelf kunnen zijn. Althans dat had ik bedacht, tot ik de slechtste dag van mijn reis had. Waarschijnlijk voelde ik me slecht door de altitude toen ik aankwam in Cusco. Ben snel een hapje gaan eten om energie op te doen, maar na 3 lepels soep en 2 happen pasta ging ik bijna van mijn stokje. Ik heb snel afgerekend en ben de 100 traptredes omhoog gelopen naar waar mijn hostel zich bevond, in 20 minuten waar je normaal 5 minuten over doet. Onderweg ben ik mijn avondeten verloren en was maar al te blij toen ik op de kamer aankwam. Deze klim leek nog zwaarder dan de hele Salkantay trail. Gelukkig gaat het beter. Het stadje Cusco ken ik al, dus doe nu even rustig aan. Zaterdag vlieg ik naar de Amazone, dat wordt een bijzondere afsluiter van mijn reis!

Wist je dat?
- Peruvian time inhoud dat iemand alles behalve op tijd is;
- Een reclame van douchegel nog nooit zo aantrekkelijk leek als na een 5-daagse trekking;
- Campiña een soort van kerk was op een landerij van een rijke boer waar de Spanjaarden vroeger hun slaven het werk lieten doen;
- Toeteren als je een kruispunt nadert normaal is;
- Toeteren als het voertuig voor je ook maar 1 seconde stil staat normaal is;
- Toeteren als je een taxi bent en vindt dat iemand die op straat loopt een lift kan gebruiken normaal is;
- Toeteren als je een bocht inrijdt normaal is;
- Toeteren als je wilt laten weten dat je eraan komt normaal is;
- Er auto's rondrijden waar de meters, benzine-, kilometerstand etc., niet meer werken, maar de claxon het nooit lijkt te begeven;
- De meeste huizen niet afgebouwd worden, waardoor vrijwel alle steden er onafgemaakt uitzien, omdat er een Tax betaald dient te worden als een pand klaar is, wat de meesten dus niet willen doen;
- De straten stoffig lijken doordat er veel zand is, maar Peruanen eigenlijk heel netjes zijn en elke ochtend hun gedeelte van de stoep schoon schrobben;
- Peruanen ontzettend veel feestdagen hebben die ze tegenwoordig met veel alcohol vieren waardoor de halve stad bezopen lijkt;
- Als je overdag knallen hoort dit geen Alpaca's zijn die afgeschoten worden voor de bbq (sista ;)), maar horen bij de katholieke tradities om een feest in te luiden;
- In vrijwel elk Peruaans gerecht óf aardappel óf avocado zit, en sowieso ui;
- Er geen fatsoenlijke yoghurt te krijgen is in heel het land;
- Een Peruaan niet echt reislustig is en de meesten het liefst niet verder dan twee blokken van zijn of haar huis afgaat;
- Ik tijdens deze reis geen guineau pig (cavia) heb gegeten en dat ook niet meer ga doen gezien ik niet van afkluiven houd. Bij kok Arthur stond gefileerde guineau pig op het menu. Per beestje was hij 20 minuten bezig om hem te fileren. Die ik nog wel had willen proberen maar ik had geen tijd om nog een maaltijd te nuttigen in Arequipa.