Oase en zandvlaktes

Day #5: Het weekend voor ik vertrok voelde ik mijn enkel al een keer irriteren. Iets wat ik wel vaker heb, maar door rust en goede schoenen te dragen trekt het altijd wel weg. Na het vele wandelen schoot mijn enkel de laatste avond in Paracas op slot. Iets wat ik 10 jaar geleden ook een paar keer heb gehad en uiteindelijk aan geopereerd ben. Ik denk dat mijn ouders nog goed weten. Ik zie mijn vader namelijk zo weer voor me in het ziekenhuis de arts, enigszins dwingend, zoals vaders dat voor hun dochters doen, vertellen dat ze er maar voor moesten zorgen dat ze mij zo snel mogelijk konden helpen. En mijn moeder die me vervolgens een maand lang vanaf mijn kamer in Deventer naar het station bracht zodat ik mijn colleges kon blijven volgen.
Claudia en Francesco waren mijn verzorgers de eerste avond. Ze zijn die avond pizza bij Louis gaan halen, zodat ik mijn enkel niet hoefde te forceren. Na een uurtje hoog houden en ontspannen schoot mijn enkel ineens los, gelukkig! Toen dacht ik er wel vanaf te zijn. Niets was helaas minder waar. 's Ochtends wachtend op de bus naar Ica schoot hij weer op slot. En 's middags in Huacachina nog een keer. Ica leek me niet echt te boeien en ik ben vanaf het busstation met een Deens stelletje in de taxi gesprongen naar Huacachina, een oase in de woestijn. Foto's van jaren terug, toen er nog niet zoveel hostels gebouwd waren en geen waterfietsen op het water, laten zien hoe mooi het werkelijk is geweest. De romantische oase uit de Disney film Aladin komt aardig in buurt.
In mijn dorm ontmoette ik de New Yorkse Shari met wie ik samen ben gaan lunchen. Ik had een hamburger met chimichurri saus! De burger was niet veel aan maar de saus was heerlijk. En eigenwijs als ik soms kan zijn, ben ik eind van de middag de zandduinen opgewandeld om vanaf daar de zonsondergang te bekijken.
Ondertussen is elke stap minder prettig. Ik heb daarom besloten om de komende dag niets te ondernemen. In dit plaatsje kun je sandboarden, wat super gaaf is. Dit heb ik in Lancelin, Australië al eens gedaan met Ken, Leon en Karin!! Juist daarom heb ik besloten dat ik de zonsondergang wel wilde zien, hopend dat mijn enkel het aan zou kunnen. Sandboarden sla ik maar over, omdat het niet iets nieuws voor mij is. Hoe moeilijk ik het ook vind om niet te doen wat ik graag wil. De beklimming van de Macchu Picchu is belangrijker voor me en ik hoop dat rust ervoor zorgt dat ik op tijd fit ben.

's Avonds lag ik net een beetje weg te dommelen toen de hotel eigenaar de dorm binnen kwam lopen en mijn naam riep. Hij maakte zich een beetje zorgen en had bandage, groene bladeren (waarvan ik nog steeds niet weet wat ze zijn) en een potje met een soort van tijgerbalsem bij zich. Ik moest mijn voet warm wrijven met de locale balsem, vervolgens de bladeren op mijn enkel leggen en dit heeft hij ingetapet met de bandage. Goed warm houden vannacht en morgen de hele dag laten zitten begreep ik uit zijn Spaanse uitleg. Nou, dat doe ik dan maar braaf, gezien ik niet veel andere opties heb.

Day #6: Mijn enkel doet geen pijn meer tijdens het lopen, maar ik houd de bandage toch om. Wellicht zorgt dit locale medicijn voor wonderen! Na het ontbijt met de New Yorkse Shari heb ik een taxi gepakt naar Ica (Plaza de Armas) om wat geld te pinnen, water en zonnebrand te kopen. Vanmiddag om 2pm speelt Chilli tegen Argentinië, voor die wedstrijd begint wil ik terug zijn in Huacachina.

Day #7: Vandaag ben ik naar Nazca afgereisd samen met Shari in een local bus. Leuke ervaring, en voor 2,5 uurtjes reizen vond ik het prima. Nadat ik een prima hostel voor mezelf had gevonden, ditmaal even kamer voor mezelf, zijn en we gaan lunchen. De Peruaanse keuken vind ik heerlijk. Vandaag hebben we 'Menu el dia' gehad. Dit is een 2 of 3 gangenmenu voor dezelfde prijs, of minder, dan die op de toeristische menukaart staat. Voor 20 Soles (€5,70) had ik een avocado salade en quinoa-groetensaus met een torentje rijst. Vervolgens op naar het vliegveld. Het mooie was dat onze piloten ons zelf kwamen halen voor de vlucht! Eenmaal in de lucht zijn we zowel links- als rechtsom over de Nazca lines gecirkeld. En dan bedoel ik letterlijk gecirkeld. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we meerdere malen verticaal boven het landschap vlogen. Je begrijpt dat die ruim 30 minuten meer dan zat waren en ik het prima vond toen de piloot zei dat we de laatst lines gezien hadden en terugvlogen naar het vliegveld. Heel gaaf om te zien hoe de lijnen door de bevolking gemaakt zijn en geografisch perfect gepositioneerd. Door het weghalen van stenen en oxidatie zijn de lijnen ontstaan. De lijnen in de hoogvlakten zijn zo lang bewaard gebleven door de droogte en er doordat er vrijwel geen wind is. Er valt hier slechts enkele millimeters regen per eeuw.

Shari is terug naar Ica gegaan en ik was toch benieuwd naar de balsem en ben ernaar op zoek gegaan. Bij de eerste farmacia kwam ik er al achter dat het zogenoemde wondermiddel gewoon een simpele hot/cold crème is. Precies wat ik al dacht, maar ach ze weten er hier in ieder geval een mooi verhaal van te maken.

Het dragen van alleen mijn wandelschoenen helpt helaas niet voor het ontzien van mijn voet. Op het vliegveld schoot mijn enkel weer vast en ditmaal kreeg ik hem vanmorgen pas weer los. Heb mijn enkel gelijk maar met een verbandje vast getapet, zodat hij niet meer in de positie komt waarin hij op slot schiet. Ik kan overigens wel lopen alleen mijn voet dan niet meer helemaal afwikkelen. Dus mam, je hoeft je geen zorgen te maken ;) Ik blijf nu lekker chill een dagje in Nazca om morgen een keer de bus richting Arequipa te nemen.